Gorsen!

Amanın gorsen, çalımından, havasından geçilmiyo. Bi şişiniyo, bi gubarıyo, bi gırışıyo, bi gendini oğoyo.Yoh şöyleyim, yoh böyleyim. Şurda şunum var, burda bunum var. Şunu şöyle yapdım, bunu böyle yapdım…

Otu bile çekeller de koküne bahallar. O gendini ne sanıyo acep? Kimin oğlu, kimin gızıymış. Anası sarımsah, babası suvan. Tavuh yımırtadan çıhmış da yımırtayı bağanmemiş.

Boynunda habeynen deşirdiği gunneri ne tez unuttu? Üstü başı perim perişan bi ipliğini çeksen gırh yaması dokulüyodu. Ayağanda ayakkabısı yoğdu. Yemiye ekmek bulamıyodu. Gonu gomşunun, “başımın, gozümün sadahası” deyin verdiği hayırınan hasenatınan bu gunnere geldi.

Hani annadıllara; babası oğluna; “Sen adam olamassın” der dururmuş. Gel zaman git zaman, oğlan bey olup iki zaptiyeynen babasını yanına çağartmış. Babasına; “Baba bana adam olamassın der dururdun, bah bey oldum” demiş. Babasıda; “Oğlum ben sana bey olamassın demedim, adam olamassın dedim, adam olan babasını zaptiyeynen ayağana çağırır mı?” demiş.

Üç beş guruşun sağabı oldu da ne oldu? Gorgü yoh, gorenek yoh. Yemeyi bilmez, içmeyi bilmez, geyinmeyi bilmez. Ağazlı gozlü iki üç lafı bir araya getiremez. Sapla samanı ayıramaz. Usul bilmez, erkân bilmez. Nerde nasıl davranılır bilmez. Bişeyin yahışığı ney, onu bilmez. Susacağa yeri bilmez, gonuşacağa yeri bilmez. Yerini bilmez, yurdunu bilmez. Bilmez oğlu bilmez…

Soğnadan gorme adamın hali bu gadar olur. Daşıma suynan dağarmen döner mi? Boşa dememişler; “Asıl azmaz, bal kohmaz, koharsa yağ kohar, aslı ayrandır!”

 

Adnan KORKMAZ

SORGUN DÜŞÜNCE KULÜBÜ

Author: Yönetici