“Heç olmassa dinini diyanetini oğrenir” diyerek yazdırıllardı imamatibe.
“Mezerimizin başında bi Fatiha ohusalar o da yeter” dellerdi.
Bi başga sevellerdi imamatibi. İmamatip, onnarın öpüp başlarına goyduhları, evlerinde en yuğsek yere astıhları Kelamı Gadim’in; Guran’ın ohutulduğu ohuldu.
İmamatip diyinci ahan sular dururdu onnar için. Onca perişannıhlarına yohsulluhlarına rağmen parçalanıllardı İmamatip için.
Neleri var neleri yoh ortıya serellerdi. Heç bişeylerini esirgemezlerdi imamatipten.
O yohsulluğun içinde çinik çinik buğday verillerdi. Paltayı gapıp gavahlarını kesellerdi.
Gapılarındaki üç beş goyundan birini gucahlayıp “buyrun alın” dellerdi.
İmamatip talebelerini omuzlarında Guran asılı ohula giderken gordükçe nası sevinillerdi.
Evlatları Guran’a geçtiğinde dünyalar onnarın olurdu.
Camilerde ezen ohuyan, gamet getiren, namaz gılan imamatip talebeleri gordükçe hallerini hatıllarını sorallar “Maşallah!” çekellerdi.
Hele hele mübarek gecelerde mevlüt ohuyan, Guran ohuyan imamatip talebelerine çoh duygulanıllar, ağlamamah için gendilerini zor dutallardı.
İmamatip, onnarın Guran sevdasının adıydı.
Adnan KORKMAZ
SORGUN DÜŞÜNCE KULÜBÜ
