“Kardeşim” kelimesi samimiyeti ifade eden en sıcak kavramlardan biridir.
Hiç bir zaman seçme şansı olmayıp hayatına dünyadaki en büyük hediye olarak giren tek varlıktır kardeş. Kendini aslen ailede gösteren kardeşliğin ahlakta, siyasette, sosyal ortamda her zaman karşılığı vardır. Kimi zaman ortak bir kaderi paylaşırsın kardeşinle, kimi zaman hüznü yaşarsın, kimi zaman da mutluluğu…
Küçük kardeşini korumakla, büyük kardeşine sorumlu olmakla yükümlüsün. İster büyük kardeş ol, ister küçük kardeş. Kısaca her zaman sorumlusun. Bu sorumluluk taa evlerin ayrılıp, kazancın ayrılmasına kadar gayet güzel işler. Araya rekabet de girmeye dursun. Bir de rekabet girdi mi ortada ne koruma kalır ne kollama!
İnsan insanın kurdudur der Hobbes. Eğer gerçek anlamda bir kardeşlik duygusu kalmaz ise kardeşiniz dahi bir anda sizin kurdunuz olabilir. Bu nedenle kardeşlik içi kolay dolacak bir kavram değil. Herkesin yaptığı unutulur da, kardeşim dediğiniz kişinin yaptığı unutulmaz. Elin yaptığı dokunmaz da kardeşin yaptığı dokunur. Ve daha niceleri…
Ha bir de gerçekten kardeşlik kelimesinin içini dolduranlar vardır. Onlar incinir, incitmez. Düşmesin diye tutar seni. Sen de zaten bırakmaz diye kardeşine dayanırsın. Beli bükülür, gönlü bükülmez onların. Yükü kendinden çok sensindir. Senin sevincine sevinir. Üzüntüne ortak olur. Derdini hafifletir. Her şeyden ötesindir sen onun için… Ve hayatının her yerinde izi vardır. Ve daha niceleri… Bunlar gerçekten kardeş olanların vasıflarıdır.
İki ayrı kardeşlik. Kimin de siyahı yaşarsın kimin de beyazı. Kimi geceni gündüze çevirir, kimi gündüzünü karanlık eder.
Sonuç olarak, kardeşlik sözün ötesinde kendini bulur. Maddi boyutundan öte manevi yönü ağır basar. Her insanın kaldıracağı sorumluluk değildir.
Kardeş eğer iyi ise anne babadan kalan en büyük mirastır. Kardeş-dost eğer iyi ise hayatın sana verdiği en kıymetli hazinedir. Rabbim hayatımızda kardeşlerimizin ve kardeş diyebileceğimiz dostlarımızın yokluklarını göstermesin.
Fatih ŞAHBAZ
SORGUN DÜŞÜNCE KULÜBÜ
