Bizde gidenin ardından su dokeller. Tezeden gitsin gessin deyin. Kimlerin ardından su dokulmedi ki. Bi zamannar millet Almanya Türküsü çağardı. Ahali Almanya’ya gitmek için varını yoğunu seferber etti.
İşci kurumuna yazıldılar, işci kooperatiflerine üye oldular. Sattılar, savdılar, fize aldılar, paşaport aldılar, gendilerini Almanya’ya attılar.
Soğna, başka başka melmeketler moda oldu. Fransa ossun, Belçika ossun, Avusturya ossun, hepsine akın akın adam gitti. Bi ara Libya’ya, Arabistan’a hücüm etti millet. İstanbul’a, Ankara’ya, İzmir’e gışın inşaatlara çalışmaya gitmek, oldu bitti eksik olmazdı.
Zaten bizim millet, dışarıya ya asgerlik için, ya ohumah için, ya çalışmah için, ya da hecaz için çıhar.
Gerçi bize de gelen olur; hahlarını yemiyek, dört beş yılda bir siyasetçiler yohlarlar. Savossun Almancılar her yaz şenediller. Yine her yaz yolmacılar eksik olmaz Doğu’dan.
Gurbete çalışmaya çıhannar, yemediler içmediler para biriktirdiler. Epey bi talla tum, motur, vavgunat, patos, mibzer aldılar. Önce koylere tek gatlı, soğna gasabaya beş gatlı apartımannar diktiler. Mersedesleriyle bi çoh şey getirdiler: pilli teyip, ıradıyon, fido, üstüne basılınca açılan aliminyun sigara kullüğü, mor goynek, garton sigara, seylan çayı, tane fındıklı çikolata daha neler neler…
Şöyle böyle, Almancılık başlıyalı elli yıl oldu. Dile kolay elli yıl. Almanya’ya ilk gidenlerin Almanya’da doğan çocukları bugün elli yaşındalar. Torun sahibi oldular gurbeti mesken tuttular.
Ekmek davasını da soracak olursan; o cephede değişen bir şey yok. Dava daha da zorlaşarak sürüyor.
ADNAN KORKMAZ
SORGUN DÜŞÜNCE KULÜBÜ
